Tak trochę na wielki post... i trochę nie...

   Dawno już nic nie publikowałem. Tłumaczę się tym, że w związku z magisterką mam, ostatnio zwłaszcza, dużo pracy. Ale to jeszcze tylko kilka dni tylko. Niemniej, że, w zasadzie już wczoraj, dzień był wyjątkowy, to stwierdziłem, że jednak czymś się podzielę wybierając z tego, co już mam gotowe i mogę zostawić to bez, typowego dla mnie, rozwodzenia się nad tematem. Najpierw więc coś sensu stricto wielkopostnego (oczywiście same starocie):

          „krzyż”                                                                   23.03.10 nr 326

          Kiedy sił już zbraknie

          aby dalej iść,

          by podnieść się

          to spójrz na krzyż,

          na nim wesprzyj się

          w nim siłę swą znajdź.

                   Bo przecież Ten

                   co zawisł nań

                   też nie miał sił,

                   lecz nie poddał się

                   choć ciążył grzech

                   i ranił Go.

          A choć wszyscy wątpią

          i wątpisz też Ty

          to jedno pamiętaj

          o jednym pewny bądź,

          że On, choć zna Twój grzech,

          nie podda się

                   i nie zwątpi też.

   Drugi wiersz, jeszcze starszy od poprzedniego, jest już mniej wielkopostny, choć w istocie swojej w jakiś sposób ducha Wielkiego Postu wyraża. O milczeniu... Tak. Milczenie jest piękne i bardzo wiele uczy, choć jest trudne. Bo nie jest sztuką nie mówić. Sztuką jest prawdziwie milczeć. A "człowiek, który słucha, zawsze będzie mógł mówić" (Prz 21,28). Bo będzie miał o czym...

         „milczenie”                                                             23.10.08 nr 314

         chciałbym móc czasem

         uciec od wszystkiego

         i w zasadzie też od wszystkich,

         aby znaleźć choćby chwilę

         milczenia…

         kiedy nikt by do mnie nie mówił,

         gdzie nikt by mnie nie szukał

         i nikt nic do mnie nie krzyczał,

         gdzie panowałoby wszędzie

         święte milczenie…

         gdzie nie byłoby modlitwy,

         bo rozumiałbym się z Panem bez słów,

         będąc w całości zanurzonym w Słowie.

        

         bardzo bym chciał, żeby istniało

         takie miejsce, gdzie kran nie kapie,

         gdzie ludzie nie krzyczą,

         samochody nie warczą nie trąbią,

         gdzie można spacerować o zmroku

         i powąchać każde źdźbło trawy,

         wszystkie gwiazdy z nieba policzyć

         i zaśpiewać, jeśli taka będzie potrzeba,

         za kotem popatrzeć, co drogę mi przeszedł,

         przestraszyć się chrząszcza,

         co nocą w trawie piszczy,

         spotkać przyjaciela i przejść się z nim kawałek,

         może kilka słów miłych zamienić,

         tak aby wiedzieć, że on jest na pewno,

         zatrzymać się, posłuchać ciszy

         albo tego, co w trawie zapiszczy,

         może nawet chrząszcza tego samego

         bo i one lubią spacerować

         i aby w tym całym milczeniu

         bez słów rozmawiać z Panem.

         jak pięknie jest czasem

         zachwycić się trochę stworzeniem

         i potem móc w ciszy

         wiersz sobie napisać lub kilka

         i nie pisać przez chwilkę

         bo się zatęskni za domem

         i przyjacielem, co pewnie w tej chwili

         też myśli o Tobie.

        

         oczy sobie przetrzeć, bo senne

         i w lampę zgaszoną popatrzeć

         zatrzymać wzrok na metalowym krzyżyku

         z zakurzoną już całkiem podstawką

         brodę podeprzeć i patrzeć…

         to w krzyż, to w przyjaźni ikonę.

   Na ten Wielki Post szczególnie, ale i na resztę życia, życzę wszystkim takiego milczenia i takiego spojrzenia, bo to dzięki nim właśnie udaje nam się dotrzeć do źródła wiary... do Boga, co przecież Źródłem jest wszystkiego