Po co wierzyć?

   To pytanie zadaję sobie bardzo często. Od kiedy zaś we wrześniu zacząłem pracę w szkole jako nauczyciel religii, pytanie to zadaję sobie jeszcze częściej. Bo co mam powiedzieć tym młodym ludziom? Sam mam całe mnóstwo wątpliwości. Nieustannie pytam i szukam. Mogę spokojnie powiedzieć za biskupem  Bruno Forte [http://pl.wikipedia.org/wiki/Bruno_Forte], że "jestem jedynie biednym ateistą, który co dzień wysila się, aby wierzyć". Oczywiście nie mogę powiedzieć, że nie wierzę w Boga, ale jeżeli mam być szczery, to wiara przychodzi mi z wielkim trudem. Wiele wysiłku kosztuje mnie znalezienie czasu na modlitwę, choć z jednej strony mam jej głód, bo znam jej wartość i sens - ciężko jednak przeskoczyć swój egoizm. Do tego jeszcze dochodzi fakt, że bardzo dużo myślę... za dużo, można by nawet powiedzieć. To sprawia, że w każdej wątpliwości, która się pojawia, doszukuję się kolejnych i tak podważam całość systemu i szukam argumentacji, aby uczynić system sensownym, bo z takiego założenia wychodzę, że sens gdzieś tam jest, a ja jedynie go jeszcze nie widzę. Tyle, że wiara to nie tylko argumenty. To przede wszystkim spotkanie z miłującym Bogiem, ufność i posłuszeństwo. A tutaj zbyt łatwo odpuszczam.
   I taki myślę jest problem z większością ludzi wierzących, że odpuszczają, kiedy coś im nie pasuje. Ci zaś, którzy nie odpuszczają, bardzo często czynią to z dziwnych powodów [oczywiście generalizuję]. Skąd taki wniosek? Dziś mianowicie poprosiłem moich uczniów o napisanie: "Kim jest dla mnie Jezus Chrystus?". Odpowiedzi były różne i przytaczać ich nie będę, bo były to wypowiedzi niekiedy bardzo osobiste. Ogólnie jednak zauważyłem, że często dominuje podejście albo lękowa, albo magiczne. Lęk oczywiście przed śmiercią i potępieniem. Myślenie magiczne zaś na zasadzie wymiany handlowej z administratorem sieci, czy gry jakiejś. Wiem, że trudno doszukiwać się dojrzałej wiary u gimnazjalistów, ale już widać zaczątki czegoś, co dobrze się nie rozwinie, jeżeli tego dobrze nie poprzycinać. I tak też się dzieje, co widzę po wielu rozmowach przeprowadzonych z ludźmi już wierzącymi. Tutaj jednak pojawiają się komplikacje.
   Nikt przecież nie lubi, jak się go ustawia. A tak właśnie czują się, czy to uczniowie, czy już ludzie dorośli, kiedy mówi im się, że Bóg jest zupełnie inny niż dotychczas sądzili. Najczęściej bowiem jest tak, że człowiek ustawia sobie Pana Boga na jakimś miejscu w całym swoim światopoglądzie i nie lubi, kiedy ktoś mu mówi, gdzie rzeczywiście jest miejsce Boga. Każdy woli mieć "swojego Boga". Niestety ten "swój Bóg" nie istnieje. Ten "swój Bóg" nie działa w naszym życiu i nie przemienia go, a jedynie jest mechanizmem psychologicznym, przeciw któremu tak często buntują się ludzie wątpiący. I mają rację. Bo nie uważam, aby Boga można było sprowadzać do emocjonalnej niani, która pogłaszcze i przytuli, kiedy jest źle i smutno. Pocieszenie, które daje Bóg sięga o wiele dalej niż emocje i jest o wiele trwalsze.
   Bóg jest jaki jest i nie można Go zmieniać i pod siebie ustawiać. Dlaczego? Odpowiedź jest oczywista. Bo przyjaciel, jeżeli ma być przyjacielem, to musi być wolny i w wolności przyjęty. Tymczasem jeżeli już z na samym początku ustawia się Boga to nie daje się Mu wolności działania. Toteż nie działa, a jeżeli już to na pewno nie tak, jak nam by się podobało. Przychodzi wtedy i zaczynam nam dłubać w tej zaropiałej ranie egoizmu, co oczywiście boli. Ale innej drogi do uzdrowienia nie ma jak właśnie pozwolić mu na to samo, na co On, w osobie Chrystusa, pozwolił przez świętego Tomasza nam. Pokazać ranę i pozwolić mu tam do środka zajrzeć, włożyć do niej rękę.

   P.S.
   Nie odpowiedziałem na pytanie... Bo też nie ma nie odpowiedzi. Wiara nie jest "po coś". Tak jak miłość nie jest "po coś", jak przyjaźń nie jest "po coś". Wszystko bowiem co najpiękniejsze w życiu, jest wolne od tej materialnej intencjonalności, która jeżeli wedrze się w wiarę, czy miłość, niszczy je i zabija. Bo jeżeli wierzymy, czy kochamy "po coś" to nie jest to już miłość, a jedynie biznes.
   Co więc napisałem? To chyba kolejna próba uwolnienia wiary od tego wszystkiego, w czym została utaplana przez człowieka. Jest to próba przekonania tych wszystkich pogubionych, wątpiących, niewierzących, że wiara może być czymś pięknym. Że jest czymś pięknym. Wiara, jako spotkanie z Osobą. Bo to nawet filozofowie stwierdzają, że są byty niematerialne, których nie widać. Bóg po prostu jest jednym z nich. Bardzo specyficznym, wyjątkowym... ale JEST.
   Z pozdrowieniami od [JHWH]