Fircyki i dziobaki... Kujoniki i plastiki...

   Robiąc sobie krótką przerwę w pracy nad magisterką chciałbym podzielić się pewną myślą, która ostatnio pojawiła się w mojej głowie, a dotyczy kwestii fizyczności. Temat dość rozległy...hehe... jak chyba wszystko dla mnie.
   Ad rem... Kilka tygodni temu zacząłem wykonywać Aerobiczną szóstkę Weidera. Poszedłem za radą jednej ze stron (http://www.a6w.pl/) dotyczącej tegoż ćwiczenia i chcąc śledzić mój rozwój codziennie robiłem zdjęcie torsu. "Efekt może okazać się piorunujący" - napisano. Cóż, moim zdaniem takim się nie okazał, ale to mało istotne. Niemniej samo ćwiczenie polecam, ale to z innych względów. O tym za chwilę. Tak czy inaczej, po zakończeniu całego treningu, za radą przyjaciela, postanowiłem "pochwalić się" osiągnięciem. Zasadniczo, fizycznie rzecz ujmując, chwalić się specjalnie nie ma czym. Dumny jednak jestem, że podołałem "wezwaniu actimela" i pokonałem Weidera w czterdziestodwudniowym  zmaganiu. I z tej właśnie perspektywy polecam szczególnie to ćwiczenie. Jak każde inne ćwiczy charakter, upór - ten pozytywny, samozaparcie - trzykrotnie musiałem ćwiczyć po pijaku xD, konsekwentność. Uprawianie sportu, na każdym poziomie, jest wyzwaniem. Wymaga siły charakteru i ją ćwiczy. Nie wspominając o wszystkich innych korzyściach płynących z aktywności fizycznej.
   I tutaj pojawia się moje zasadnicze pytanie/myśl. A pojawiła się w kontekście pewnego demotywatora (http://demotywatory.pl/3642081/Jestes-za-mloda-i-za-glupia). Dlaczego to co fizyczne jest postrzegane za gorsze? Dlaczego jeżeli ktoś dba o zdrowie, zdrowy wygląd w szczególności, a jest on atrakcyjny fizycznie, postrzegany jest za kogoś pustego i głupiego. Rozumiem z jednej strony sytuację, kiedy ktoś tylko ćwiczy i nic więcej i faktycznie jest, za przeproszeniem, tępakiem i rzeczywistym idiotą. Ale czy nie spotkaliście w swoim życiu ludzi, którzy byli niesamowicie inteligentni, oczytani, posiadający ogromną wiedzę... a byli tak samo puści i głupi jak wszelkiej maści fircyki i plastiki. Okazywali się być, niejednokrotnie nawet jeszcze większymi tępakami i idiotami. ???
   Można dojść tutaj do pewnej, pobieżnej, konkluzji. To jak wyglądasz i co robisz, czy dużo ćwiczysz, czy dużo czytasz, nie ma większego wpływu na to czy pustakiem jesteś czy nie. Może się wydawać, że sprawa ta rozstrzyga się znacznie wcześniej. Jeszcze przed pierwszym treningiem i pierwszą książką. Bo będzie to sprawa postawy, czyli nastawienia do tej, czy innej rzeczywistości.
   Nic w naszym życiu nie jest ostatecznie. Postawę można zmienić... można się rozwinąć. Lektura rozwija. Wiedza poszerza horyzonty. Ale, moim skromnym zdaniem, ćwiczenia też. Człowiek dzięki nim nabiera pewnej pokory. Ćwiczenia to ciężka praca. Patrzmy na wielkich sportowców. Bruce Lee, Muhammed Ali. A i Arnold Schwarzenegger nie jest głupi. Mamy braci Kiczko. Z drugiej strony: Jan Paweł II był aktywny sportowo. Apostołowie dużo podróżowali. Z kondycją u nich więc też nie było pewnie ciężko. Pójdę dalej... Chrystus również był zaprawiony pracą fizyczną... Uważna lektura Pisma Świętego pokazuje, że prawdopodobnie był rolnikiem.
   Jeżeli poczynimy pewne utożsamienie tego co intelektualne z tym co duchowe, na potrzeby tego tylko postu, to jak ustosunkujemy się do powiedzenia: W zdrowym ciele zdrowy duch. Spójrzmy na greckie ideały człowieka: mądry i wysportowany. Nawet i nauka Kościoła mówi, że człowiek jest jednością psychofizyczną. Czy nie należałoby więc poświęcić i ciału odpowiedniej ilości czasu? Nie chcę tu stawiać równości pomiędzy fizycznością i duchowością... niemniej obie potrzebują chyba "odpowiedniej" sobie dozy poświęconego czasu. Ani nauka, ani sport nie może być więc ucieczką. Wszystko jest dla LUDZI.